Wspomnienia absolwentów

Swoją przygodę z Liceum Ogólnokształcącym im. M. Dąbrowskiej w Pionkach rozpoczęłam od spotkania promocyjnego, które odbywało się w mojej szkole podstawowej. Poszłam na nie jako zbuntowana nastolatka, która dobrze wie, że nie będzie uczyć się w Liceum, a już na pewno nie w Pionkach, tylko w Technikum Budowlanym lub Mechanicznym w Radomiu. Ale moja mama poprosiła, to poszłam na to spotkanie. Los chciał inaczej. Od 1 września 1977r. zostałam uczennicą LO Pionki, kl.Ib o profiu mat-fi, bo nadal uważałam, że kierunki techniczne to moja przyszłość. Po roku, coś się zmieniło. Moje koleżanki, Ela Kisio i Hania Lewartowska, rozpoczęły w naszej klasie organizować wycieczki i rajdy piesze. W tę działalność zaangażowały kilka osób z naszej klasy, w tym i mnie. Pani prof. Irena Płocharska, opiekunka SKKT-PTTK, widząc nasze zainteresowania, zaprosiła nas do pracy w tym kole. I tak zaczęła się moja przygoda z turystyką w Szkolnym Klubie Krajoznawczo-Turystycznym „Platfus”. Równocześnie działałam aktywnie jako drużynowa zuchów w swojej byłej szkole podstawowej, a praca wychowawcza, zaczynała mnie coraz bardziej wciągać. I jeszcze kolejne zmiany, zamiast fiykii i matematyki bardziej interesująca dla mnie stała się geografii. Pani prof. Irena Płocharska wymagała od nas logicznego myślenie, łączenia wielu dziedzin, aby wyjaśnić zjawiska geograficzne. Organizowała spotkania z osobami, które podróżowały po innych krajach. Geografii, turystyka, praca z dziećmi, to powoli zaczynało układać się w całość. Będąc w trzeciej klasie dowiedziałam się, że starsza koleżanka studiuje geografii na WSP w Kielcach. To mnie upewniło, że ja też tam chcę być po skończeniu Liceum. W roku 1981 zostałam studentką geografii, z nastawieniem, że po 4 latach będę nauczycielką w szkole podstawowej. Kiedy byłam na drugim roku studiów, ta sama koleżanka, której śladami podążałam, przy okazji rozmowy o naszym Liceum, powiedziała, że to ja zastąpię prof. Irenę Płocharską. Popatrzyłam na nią ze zdziwieniem popukałam w czoło i zapomniałam o rozmowie na dwa lata. W roku 1985 będąc na praktyce studenckiej w moim Liceum, otrzymałam propozycję rozpoczęcia pracy od 1 września, na razie w charakterze rocznego zastępstwa, za Panią Irenę Płocharską.
Po roku przedłużono tę umowę na czas nieokreślony i tak ta moja przygoda z Liceum Ogólnokształcącym w Pionkach trwa od ponad 30 lat. Uczę geografii i wychowania fizycznego, organizuję wycieczki, obozy wędrowne, zimowiska narciarskie, spływy kajakowe i z kolejnym pokoleniem podczas ćwiczeń terenowych mierzę wydmy w Garbatce-Letnisko. W planach nastolatki, miałam budować domy lub projektować maszyny precyzyjne, zostanie nauczycielem geografii w ogóle nie wchodziło w grę. Nauczyciele i koleżanki z mojego Liceum zmienili te plany i wcale tego nie żałuję.

Wspomnienia Joanny Pawłowskiej (Oko) nauczycielki języka polskiego od 1988r. w Liceum Ogólnokształcącym w Pionkach Tytuł, jaki nadałam moim wspomnieniom, wydawać się może komuś zbyt patetyczny, przesadzony i górnolotny. W moim przypadku jest on jednak odbiciem tego czym była i jest dla mnie ta szkoła. Pierwsze wspomnienia Liceum przywołuję z bardzo wczesnego dzieciństwa. Jadwiga Dreszer – nauczycielka historii w tej szkole, była moją ciocią i matką chrzestną. To dzięki niej, jako mała dziewczynka, poznałam pracujących tam nauczycieli, w domu mówiło się o niektórych uczniach i szkolnych problemach. Z nostalgią wspominam Panią Halinę Dróżdż – sekretarkę i jej cudownego kota. Pamiętam Państwa Szczepaniaków, którzy wydawali mi się wtedy strażnikami szkolnego gmachu. Czas płynął bardzo szybko i najpierw moje rodzeństwo, a potem ja uczyliśmy się w Liceum. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym wybrać inną szkołę. Od lat czułam się bowiem z nią związana. Miałam szczęście stać się częścią wspaniałej klasy matematyczno-fizycznej. Listę uczniów pamiętam do dziś. O wyjątkowym miejscu licealnej klasy w moim życiu niech świadczy chociażby fakt, że moja bratowa i mój szwagier to moi szkolni koledzy. Ewa Glegoła, dawniej Kacperczyk – Dyrektorka Liceum, z którą od lat ściśle współpracuję, również wywodzi się z mojej klasy.
Z niektórymi kolegami i koleżankami spotykam się dość często, innych niestety prawie nie widuję, żyją jednak w mojej pamięci w okruchach wspólnie przeżytych zdarzeń. Przypominam sobie świetne rysunki Jarka, tubalny śmiech Wojtka, żarty męskiej części klasy na lekcjach fizyki, czy rosyjskiego, pamiętam organizowane przez nas akademie... Mieliśmy szalone pomysły, spotykaliśmy się nie tylko w szkole, lubiliśmy spędzać razem czas. Dziś wydaję mi się, że minęły wieki, że żyłam w innej epoce. Darzyliśmy nauczycieli niekłamanym szacunkiem, czuliśmy przed nimi ogromny respekt. Chciałoby się powiedzieć „To były czasy”. Moją wychowawczynią była pani Halina Ośka – nauczycielka języka rosyjskiego kobieta, której urodę i szyk zawsze podziwiałam. Nauka rosyjskiego nie sprawiała mi większych problemów, pamiętam jednak, jak niektórzy kurczyli się w „kabinach”, żeby pani profesor ich nie zapytała. Czasem było naprawdę bardzo zabawnie. Kiedy wspominam Panią Annę Andrzejewską – nauczycielkę języka francuskiego – widzę nie tylko tak dobrze mi znaną twarz, słyszę cudowny głos czytający nam „Małego Księcia” (oczywiście w oryginale). Jak można było nie zakochać się w tym języku po takich lekcjach? Lekcje matematyki nie były moimi ulubionymi, chociaż bardzo ceniłam i lubiłam moich nauczycieli. Pani Barbara Gawrońska, przesympatyczna kobieta, widziała we mnie przyszłą matematyczkę, niestety nikt oprócz niej tego nie widział. Pani Jadwiga Wiktorowska miała niezwykłą grację, tłumacząc nam na przykład zawiłości funkcji trygonometrycznych, poruszała się przy tablicy, jakby nie dotykała podłogi, jak uduchowiona tancerka. Później dowiedziałam się, że potrafią grać na skrzypcach. To wszystko składa się na utrwalony w mojej pamięci obraz niezwykle subtelnej i wrażliwej osoby. Pamiętam również Panią Krystynę Kunowską, moją nauczycielkę fizyki osobę o niespożytej energii. Z druhną Kunowską przemierzyłam niejeden rajdowy czy obozowy szlak, byłam bowiem harcerką. Pan Stanisław Jędrasek uczył nas przysposobienia obronnego. Bardzo spokojny i sympatyczny człowiek cieszy się do dziś moim ogromnym szacunkiem i sympatią. Moja polonistka – Pani Zofii Grabczak – choć długo nie zdawałam sobie z tego sprawy, znajduje dziś we mnie swoje, może nie najlepsze, odbicie. Podziwiałam w niej nie tylko wiedzę i znajomość literatury, ale przede wszystkim umiejętność prowadzenia ciekawego, dygresyjnego wykładu. Bardzo ją lubiłam również jako mamę mojego klasowego kolegi. Wychowania fizycznego uczyła nas Pani Anna Berezowska. „Bryka”, bo tak mówili na nią wszyscy uczniowie, była w ciągłym ruchu, zawsze uśmiechnięta dyscyplinująca nawet najbardziej niepokornych. Był także dyrektor Pan Marian Pietraszewski – fizyk, ale i miłośnik poezji. Każde dyrektorskie przemówienie okraszone było jakimś cytatem. Pan dyrektor bardzo lubił dyscyplinę, drżeli przed nim nawet uczniowie klas czwartych. Był jednak bardzo wesołym, dobrym człowiekiem i choć z pozoru groźny, dał się lubić. Szczególne miejsce w moim sercu zajmuje moja ciocia – Jadwiga Dreszer. Ta bardzo delikatna i krucha osoba miała w sobie niezwykłą siłę charakteru. I choć na co dzień potrzebowała mojej pomocy, była dla mnie niedościgłym wzorem odpowiedzialności i pracowitości. Zamiłowania humanistyczne odziedziczyłam właśnie po niej. Nie mogę również nie wspomnieć kolejnego dyrektora pana Zenona Bukowskiego. Drżałam przed nim w klasie na matematyce, a później w pokoju nauczycielskim lub w jego gabinecie. Po latach wspominam jednak cudowny czas spędzony na wycieczkach, kiedy zaśmiewałam się do łez z kawałów opowiadanych przez dyrektora. Dziś już nie czuję zmęczenia, lęku wysokości i wszelkich uciążliwości związanych z wędrówką po górach, które tak bardzo lubi pan Bukowski. Czuję natomiast żal, że to się juz nie wróci...Przywołuje tu tylko niektórych nauczycieli, choć wszystkich bardzo szanuję i cenię. To, kim dziś jestem, w dużej mierze właśnie im zawdzięczam. A kim się stałam? Polonistką w mojej macierzystej szkole. Początki były trudne choć do tej roli przygotowywałam się już na praktyce studenckiej. Moi profesorowie stali się teraz moimi kolegami z pracy. Z wieloma od lat się przyjaźnię. Poznałam ich inne oblicze, ich często niełatwe życie. Dzielimy nasze radości i smutki, wzajemnie się wspieramy. Bardzo bliskie relacje łączą mnie nie tylko z nauczycielami, ale także z innymi pracownikami szkoły. Liceum jest bowiem dość kameralne, co sprzyja zacieśnianiu więzi. Możemy także poznać bliżej naszych uczniów. Jako nauczycielka i wychowawczyni wspominam oczywiście moich uczniów. Bardzo długo uczyłam się rozstań, to trudne żegnać się z tymi, których się pokochało matczyną miłością. Moi wychowankowie to prawie moje dzieci, oddałam im cząstkę serca i często zastanawiam się, jak ułożyło się ich życie. Pamiętam imiona i twarze, zabawne i przykre sytuacje. Nie wymieniam tu jednak roczników i nazwisko musiałabym przyznać się, że nie jestem już najmłodsza i lat minęło wiele. Pamiętajcie jednak moi drodzy, że:
„Nie ma przypadkowych spotkań i ludzie też nie stają na drodze naszego życia, ot
tak. Każdy człowiek zostaje nam dany po coś, aby czymś nas ubogacić, dopełnić, coś
pokazać czy uświadomić. Poprzez ludzi dostajemy od życia tysiące szans na to, aby stać
się lepszym człowiekiem lub aby temu człowiekowi pokazać coś, czego on do tej pory
nie dostrzegł”. (Monika A. Oleksa „Samotność ma swoje imię”)
Tą myślą kończąc, dziękuję Panu Bogu, że mogłam na drodze swojego życia spotkać właśnie Ciebie drogi profesorze, koleżanko, kolego, wychowanku, uczniu...

Kiedy 5 lat temu wybierałem szkołę ponadgimnazjalną, byłem w pełni świadomy, że osiemnastolatkiem jest się tylko raz w życiu, dlatego chciałem przeżyć te chwile wyciskając z nich i z siebie 150 procent. Na podjętym wyborze nie zawiodłem się w żadnym stopniu. Niezapomniany czas spędzony w Liceum Ogólnokształcącym zaowocował solidnym wykształceniem oraz nieśmiertelnymi przyjaźniami, niemożliwymi do zawiązania gdziekolwiek indziej. Z każdym rokiem coraz bardziej doceniam wszystkie, nawet najmniejsze aspekty tego okresu, które tak znacząco wpływają na moje dzisiejsze życie. Podkreślić chciałbym tutaj możliwości, jakie szkoła nieustannie zapewniała mi w dziedzinie samorealizacji. Wystarczył choć cień chęci, aby uzyskać ze strony kadry nauczycielskiej niezbędne wsparcie, zarówno techniczne, jak i mentalne. Dzięki niemu, nie zaniedbując jednocześnie nauki, zrealizowałem wiele pomysłów i projektów (muzycznych, informatycznych, itd.), z których zadowolony jestem do dziś. W Liceum stałem się dorosłym człowiekiem, potrafiącym cieszyć się życiem, będąc równocześnie świadomym wiążącej się z nim odpowiedzialności. Niepozorny pionkowski „Ogólniak” to miejsce na tyle „duże”, by edukować na światowym poziomie i na tyle „małe”, by uczyć się wrażliwości, spoglądając w głąb drugiego człowieka.

Hej! Z tej strony Jakub Modrzejewski. Jestem absolwentem pionkowskiego LO im. Marii Dąbrowskiej (jak to dumnie brzmi!). Całą naukę w tej szkole wspominam niemalże z łezką w oku. Niesamowita atmosfera, tworzona równorzędnie przez kadrę pedagogiczną, jak i brać uczniowską, sprawiała, że chciało się codziennie wstawać o 5.30 i dojeżdżać do szkoły. Zapewniała ona również odpowiednie warunki rozwoju intelektualnego - kwalifikacje nauczycieli, w połączeniu z charyzmą i podejściem do wychowanków, dawały bardzo dobre owoce. Ja wybrałem profil matematyczno-fizyczny - z perspektywy czasu wiem, że dobór był trafny. Jednak w czasie nauki, zmieniłem nieco preferencje i poczułem, że chcę pójść inną drogą. Nie rezygnowałem jednak z mat-fizu. Poziom nauczania był na tyle wysoki, że bez korepetycji, czy też większego wysiłku przygotowałem się do matury rozszerzonej z biologii, chemii, fizyki i matematyki. Dostałem się na studia lekarskie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Jestem teraz studentem drugiego roku.
Wybierzcie nasze (tak, nasze) LO! To jest miejsce, które przybliży Was do spełnienia marzeń! Zaufajcie mi - zaufajcie Liceum Ogólnokształcącemu im. Marii Dąbrowskiej w Pionkach.

Kiedy wspominam liceum, to myślę o przerwach spędzonych na „kwadracie” , o dobrej zabawie na szkolnych imprezach, ze studniówką na czele i przede wszystkim wspominam wycieczki klasowe, te w góry świętokrzyskie i tę zagraniczną do Berlina. Oprócz tego czas Liceum dla mnie, to moment, kiedy nigdy wcześniej i później nie miałam okazji tak dobrze poznać j. niemiecki czy też nauczyć się biologii i matematyki, za co jestem bardzo wdzięczna moim nauczycielom. Dzisiaj wiem jak ważny jest wybór szkoły średniej i profilu klasy z punktu widzenia przyszłych studiów i myślę, że jest to bardzo trudne. Życzę więc wszystkim przyszłym licealistom powodzenia!

Czasy, gdy uczęszczałam do liceum wspominam bardzo dobrze. Zarówno nauczyciele, jak i koledzy ze szkoły zapisali się w mojej pamięci jako sympatyczni, wspaniali ludzie. Swojej klasy nie zamieniłabym na żadną inną :).
Po liceum przyszedł czas na studia... Jeśli tylko wybierzemy odpowiedni dla nas kierunek, to moim zdaniem będzie to dla nas również niezapomniany okres. Ja uczęszczam na 3 rok Informatyki i ekonometrii w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Osobiście polecam swój wybór. Uważam, że jest to przyszłościowy kierunek.
Oczywiście należy pamiętać, że zarówno czasy liceum i studiów to nie tylko nauka ;)